Finał konkursu Konspektomania - miejsce I

Autorką zwycięskiego konspektu jest Iwona Kuczyńska. 

KONSPEKT  LEKCJI  JĘZYKA  POLSKIEGO  DLA  KLASY III GIMNAZJUM
Temat lekcji	Wiedźmin Geralt z Rivii- świat fantastyczny w prozie Andrzeja Sapkowskiego.
Liczba jednostek lekcyjnych	2
Metody pracy	Heureza Metody oglądowe i audytywne Praca z tekstem
Formy pracy	praca zbiorowa, praca jednostkowa, praca w parach
Środki dydaktyczne	-fragment opowiadania A. Sapkowskiego pt. „Miecz przeznaczenia” (Załącznik nr 1) -prezentacje multimedialne (twórcy fantasy, biografia Sapkowskiego i jego utwory)  (Załącznik 5 i 6) -Słownik terminów literackich i Słownik nowych gatunków i zjawisk literackich -zeszyt -Fantasy. Ilustrowany przewodnik Davida Pringle’a -Kompendium wiedzy o literaturze fantasy A. Sapkowskiego - audiobook z fragmentem opowiadania A. Sapkowskiego pt. „Miecz przeznaczenia” (Załącznik 7)
Cele ogólne	zapoznanie się z prozą Andrzeja Sapkowskiego i gatunkiem fantasy
Cele operacyjne	Uczeń  ·         Wypowiada się na temat swoich zainteresowań literackich ·         Posługuje się terminem fantasy, ekranizacja, adaptacja ·         Wymienia twórców piszących w konwencji fantasy oraz wymienia tytuły dzieł ·         Zna postać A. Sapkowskiego i wykreowanego przez niego postać Wiedźmina ·         Zna główne trendy panujące w literaturze fantasy ·         Tworzy plan wydarzeń na podstawie opowiadania
Przebieg lekcji
I. Faza wstępna	1)      Sprawdzenie listy obecności.           2)      Sprawdzenie pracy domowej z poprzedniej lekcji.          3)      Zapisanie tematu.          4)      Zapoznanie uczniów z celami lekcji.
II. Faza główna	1.      Nauczyciel inicjuje rozmowę na temat literatury fantasy oraz znanych uczniom autorów i bohaterów tego typu zjawiska kulturowego  m.in. J.R.R. Tolkien i jego trylogia Władca Pierścieni, Ursula K. Le Guin, Terry Pratchett- Świat dysku, Andre Norton, Rober Howard- Conan Barbarzyńca. Po wskazaniu przez uczniów kilku nazwisk nauczyciel wyświetla prezentacje multimedialną przedstawiającą kilku najsławniejszych pisarzy fantasy, ich portrety i tytuł/tytuły najważniejszych dzieł (Załącznik 5). 2.      Nauczyciel zapoznaje uczniów z postacią Andrzeja Sapkowskiego i jego twórczością (Załącznik 6). a.       Biografia (uczniowie zapisują notkę do zeszytu) b.      Twórczość c.       Film, komiks i gry na podstawie książki (uczniowie rozróżniają pojęcia ekranizacja i adaptacja posiłkując się słownikiem) d.      Dlaczego fantasy?- wstęp do omówienia zjawiska fantasy 3.      Uczniowie zapisują do zeszytu, żartobliwą definicję fantasy wg Stephana Kinga (załącznik 2). 4.      Uczniowie dostają od nauczyciela notatkę: Główne trendy w literaturze fantasy (załącznik 3). Jeden z uczniów czyta je głośno, jeśli coś jest nie zrozumiałe nauczyciel tłumaczy uczniom znaczenie. 5.      Uczniowie, na podstawie notatek i słowników, zapisują w schemacie do zeszytu cechy fantasy. 6.      Nauczyciel odtwarza fragment opowiadania A. Sapkowskiego pt. „Miecz przeznaczenia”. Uczniowie mieli za zadanie przeczytać ten fragment w domu (Załącznik 7). Nauczyciel nakreśla kontekst mówiąc o tym, że „Miecz przeznaczenia” to opowiadanie pochodzące z tomu o tym samym tytule. Wraz ze zbiorem „Ostatnie życzenie” stanowi wprowadzenie do sagi o Geralcie z Rivii – opisuje najważniejsze wydarzenia z życia głównych bohaterów cyklu o wiedźminie. 7.      Uczniowie określają wymienione elementy świata przedstawionego.          czas miejsce bohaterowie Jeden z uczniów czyta wykonane zadanie. 8.      Uczniowie charakteryzują Geralta. Szczególną uwagę zwracają na jego zachowanie i sposób mówienia. Jeden z uczniów czyta wykonane zadanie. 9.       Uczniowie w parach tworzą plan wydarzeń, który posłuży im w wykonaniu pracy domowej. Jeden z uczniów czyta wykonane zadanie.
III. Faza         końcowa	1)  Zapisanie notatki do zeszytu (załącznik nr 4).              2)   Uczniowie odpowiadają na pytania: a.       Jak ludzie inaczej nazywają driady? (Dziwożony) b.      Jak nazywało się stworzenie które zaatakowało Ciri? (Yghern/ Skolopendromorf/Wij) c.       Jak nazywał się las przez który wędrowali bohaterowie? (Brokilon) d.      Czym jest Duen Canell? e.       Jak driada nazywa Geralta? (Gwynbleidd) f.       Przed kim uciekła Ciri? (przed królem Ervyllem i ślubem z jego synem Kistrynem)      3)   Zadanie pracy domowej.      4) Ocena pracy uczniów. Najaktywniejsi dostają plusy.
Materiał rezerwowy	Dlaczego opowiadanie „Miecz przeznaczenia” należy do gatunku fantasy? Wypisz te jego cechy, które pozwalają na taką klasyfikacje.
Ocenianie	Za aktywny udział w lekcji uczniowie mogą otrzymać plusy.
Praca domowa
a) dla wszystkich	Na podstawie fragmentu opowiadania narysuj komiks przedstawiający zaistniałą w tekście sytuację. Pamiętaj o dialogach, nadaniu tytułu i odpowiednim przedstawieniu postaci.
b) dla chętnych	Dokończ przygodę wiedźmina, Ciri i Braenn. Twoja praca powinna zająć minimum stronę A4.

Załączniki:

Załącznik 1

Pokonywali pas rzadziej zalesionych wzgórz, klucząc kotlinkami, wypełnionymi mgłą, idąc przez rozległe, trawiaste polany, przez wiatrołomy. Braenn po raz kolejny zatrzymała się, rozejrzała. Sprawiała wrażenie, jakby zgubiła drogę, ale Geralt wiedział, że to niemożliwe. Korzystając jednak z przerwy w marszu, przysiadł na zwalonym pniu. I wtedy usłyszał krzyk. Cienki. Wysoki. Rozpaczliwy. Braenn przyklęknęła błyskawicznie, wyciągając z kołczana jednocześnie dwie

strzały. Jedną chwyciła w zęby, drugą zaczepiła o cięciwę, napięła łuk, celując na ślepo, przez krzaki, na głos.

- Nie strzelaj! - krzyknął.

Przeskoczył przez pień, przedarł się przez zarośla. Na niewielkiej polanie u podnóża kamienistego urwiska stała mała istotka w szarym kubraczku przyciśnięta plecami do pnia uschniętego grabu. Przed nią, o jakieś pięć kroków, coś poruszało się powoli, rozgarniając trawy. To coś miało około dwóch sążni długości i było ciemnobrązowe. W pierwszej chwili Geralt pomyślał, że to wąż. Ale spostrzegł żółte, ruchliwe, haczykowate odnóża, płaskie segmenty długiego tułowia i zorientował się, ze to nie wąż. Ze to coś znacznie gorszego. Przytulona do pnia istotka pisnęła cienko. Olbrzymi wij uniósł ponad trawy długie, drgające czułki, łowił nimi zapach i ciepło.

 - Nie ruszaj się! - wrzasnął wiedźmin i tupnął, by zwrócić na siebie uwagę skolopendromorfa. Ale wij nie zareagował, jego czułki uchwyciły już woń bliższej ofiary. Potwór poruszył odnóżami, zwinął się esowato i ruszył do przodu. Jego jaskrawożółte łapy migały wśród traw, równo, jak wiosła galery.

- Yghern! - krzyknęła Braenn.

Geralt dwoma susami wpadł na polanę, w biegu wyszarpując miecz z pochwy na plecach, z rozpędu, biodrem, uderzył skamieniałą pod drzewem istotkę, odrzucając ją w bok, w krzaki jeżyn. Skolopendromorf zaszeleścił w trawie, zadrobił odnóżami i rzucił się na niego, unosząc przednie segmenty, szczękając ociekającymi jadem kleszczami. Geralt zatańczył, przeskoczył przez płaskie cielsko i z półobrotu rąbnął mieczem, mierząc w miększe miejsce, pomiędzy pancerne płyty tułowia.

Potwór był jednak zbyt szybki, miecz uderzył w chitynową skorupę, nie przecinając jej - gruby dywan mchu zamortyzował uderzenie. Geralt odskoczył, ale nie dość zwinnie. Skolopendromorf owinął tylną część cielska wokół jego nóg, z potworną siłą. Wiedźmin upadł, przekręcił się i spróbował wyrwać. Bezskutecznie. Wij wygiął się i obrócił, by dosięgnąć go kleszczami, przy czym gwałtownie zadrapał pazurami o drzewo, przewinął się po nim. W tym momencie nad głową

Geralta syknęła strzała, z trzaskiem przebijając pancerz, przygważdżając stwora do pnia. Wij zwinął się, złamał strzałę i uwolnił się, ale natychmiast ugodziły go dwa dalsze pociski. Wiedźmin kopniakiem odrzucił od siebie trzepoczący odwłok, odturlał się w bok. Braenn, klęcząc, szyła z łuku w nieprawdopodobnym tempie, pakując w skolopendromorfa strzałę po strzale. Wij łamał brzechwy i uwalniał się, ale kolejna strzała znowu przygważdżała go do pnia. Płaski, błyszczący, ciemnorudy łeb stwora kłapał i szczękał kleszczami przy miejscach, gdzie trafiały groty, bezmyślnie usiłując

dosięgnąć raniącego go wroga. Geralt przyskoczył z boku i ciął mieczem z szerokiego zamachu, kończąc walkę jednym uderzeniem. Drzewo podziałało jak katowski pień. Braenn zbliżyła się powoli, z napiętym łukiem, kopnęła wijący się wśród traw, przebierający odnóżami tułów, splunęła na niego.

- Dzięki - rzekł wiedźmin, miażdżąc ucięty łeb wiją. uderzeniami obcasa.

- Ee?

- Uratowałaś mi życie.

Driada spojrzała na niego. Nie było w tym spojrzeniu ani zrozumienia, ani emocji.

- Yghern - powiedziała, trącając butem skręcające się cielsko. - Połamał mi szypy.

- Uratowałaś życie i mnie, i tej małej driadzie - powtórzył Geralt. - Psiakrew, gdzie ona jest?

Braenn zręcznie odgarnęła krzaki jeżyn, zagłębiła ramię wśród kolczatych pędów.

- Takem myślała - powiedziała, wyciągając z chaszczy istotkę w szarym kubraczku. - Obacz sam, Gwynbleidd.

To nie była driada. Nie był to też elf, sylfida, puk ani niziołek. To była najzwyklejsza w świecie ludzka dziewczynka. W środku Brokilonu, najniezwyklejszym miejscu dla zwykłych, ludzkich dziewczynek.  Miała jasne, mysiopopielate włosy i wielkie, jadowicie zielone oczy. Nie mogła mieć

więcej niż dziesięć lat.

- Kim jesteś? - spytał. - Skąd się tu wzięłaś? Nie odpowiedziała. Gdzie ja ją już widziałem, pomyślał. Gdzieś już ją widziałem. Ją lub kogoś bardzo do niej podobnego.

- Nie bój się - powiedział niepewnie.

- Nie boję się - burknęła niewyraźnie. Najwidoczniej miała katar.

- Dyrdajmy stąd - odezwała się nagle Braenn, rozglądając się dookoła. - Gdzie jest jeden yghem, wraz patrzeć drugiego. A ja już mało szypów mam.

Dziewczynka spojrzała na nią, otworzyła usta, otarła buzię wierzchem dłoni, rozmazując kurz.

- Kim ty, do diabła, jesteś? - powtórzył Geralt, pochylając się. - Co robisz w... W tym lesie? Jak się tu dostałaś?

Dziewczynka opuściła głowę i pociągnęła zakatarzonym nosem.

- Ogłuchłaś? Kim jesteś, pytam? Jak się nazywasz?

- Ciri - smarknęła.

Geralt odwrócił się. Braerm, oglądając łuk, łypała okiem na niego.

- Słuchaj, Braenn...

- Czego?

- Czy to możliwe... Czy to możliwe, żeby ona... uciekła wam z Duen Canell?

- Ee?

- Nie udawaj kretynki - zdenerwował się. - Wiem, że porywacie dziewczynki. A ty sama, co, z nieba spadłaś do Brokilonu? Pytam, czy to możliwe...

- Nie - ucięła driada. - Nigdym jej na oczy nie widziała.

Geralt przyjrzał się dziewczynce. Jej popielatoszare włosy były potargane, pełne igliwia i listków, ale pachniały czystością, nie dymem, nie oborą ani tłuszczem. Ręce, choć nieprawdopodobnie brudne, były małe i delikatne, bez szram i odcisków. Chłopięce ubranie, kubraczek z czerwonym kapturkiem, jakie nosiła, na nic nie wskazywało, ale wysokie buciki zrobione były z miękkiej, drogiej, cielęcej skóry. Nie, z pewnością nie było to wiejskie dziecko. Freixenet, pomyślał nagle wiedźmin. To jej szukał Freixenet. Za nią poszedł do Brokilonu.

- Skąd jesteś, pytam, smarkulo?

- Jak mówisz do mnie! - dziewczynka hardo zadarła głowę i tupnęła nóżką. Miękki mech zupełnie zepsuł efekt tego tupnięcia.

- Ha - powiedział wiedźmin i uśmiechnął się. - W samej rzeczy, księżniczka. Przynajmniej w mowie, bo wygląd nikczemny. Jesteś z Verden, prawda? Wiesz, że cię szukają? Nie martw się, odstawię cię do domu. Słuchaj, Braenn...

Gdy odwrócił głowę, dziewczynka błyskawicznie zakręciła się na pięcie i puściła biegiem przez las, po łagodnym zboczu wzgórza.

- Bloede turd! - wrzasnęła driada, sięgając do kołczana. - Caemm 'erę!

Dziewczynka, potykając się, pędziła na oślep przez las, trzeszcząc wśród suchych gałęzi.

- Stój! - krzyknął Geralt. - Dokąd, zaraza!

Braenn błyskawicznie napięła łuk. Strzała zasyczała jadowicie, mknąc po płaskiej paraboli, grot ze stukotem wbił się w pień, nieledwie muskając włosy dziewczynki. Mała skuliła się i przypadła do ziemi.

- Ty cholerna idiotko - syknął wiedźmin, zbliżając się do driady. Braenn zwinnie dobyła z kołczanu następną strzałę. - Mogłaś ją zabić!

- Tu jest Brokilon - powiedziała hardo.

- A to jest dziecko!

- No to co?

Spojrzał na brzechwę strzały. Były na niej pręgowane pióra z lotek kury bażanta barwione na żółto w wywarze z kory. Nie powiedział ani słowa. Odwrócił się i szybko poszedł w las. Dziewczynka leżała pod drzewem, skulona, ostrożnie unosząc głowę i patrząc na strzałę tkwiącą w pniu. Usłyszała jego kroki i poderwała się, ale dopadł jej w krótkim skoku, chwycił za czerwony kapturek kubraczka.

Odwróciła głowę i spojrzała na niego, potem na rękę, trzymającą kapturek. Puścił ją.

- Dlaczego uciekałaś?

- Nic ci do tego - smarknęła. - Zostaw mnie w spokoju, ty... ty...

- Głupi bachorze - syknął wściekle. - Tu jest Brokilon. Mało ci było wija? Sama nie dożyjesz w tym lesie do rana. Jeszcze tego nie pojęłaś?

- Nie dotykaj mnie! - rozdarła się. - Ty pachołku, ty! Jestem księżniczką, nie myśl sobie!

- Jesteś głupią smarkulą.

- Jestem księżniczką!

- Księżniczki nie łażą same po lesie. Księżniczki mają czyste nosy.

- Głowę ci każę ściąć! I jej też! - dziewczynka otarła nos dłonią i wrogo spojrzała na podchodzącą driadę. Braenn parsknęła śmiechem.

- No, dobrze, dość tych wrzasków - przerwał wiedźmin. - Dlaczego uciekałaś, księżniczko? I dokąd? Czego się boisz?

Milczała, pociągając nosem.

- Dobrze, jak chcesz - mrugnął do driady. - My idziemy. Chcesz zostać sama w lesie, twoja wola. Ale na drugi raz, gdy dopadnie cię yghern, nie wrzeszcz. Księżniczkom to nie przystoi. Księżniczki umierają nawet nie pisnąwszy, wytarłszy uprzednio nosy do czysta. Idziemy, Braenn. Żegnaj, wasza wysokość.

- Za... zaczekaj.

- Aha?

- Pójdę z wami.

- Zaszczyceniśmy wielce. Prawda, Braenn?

- Ale nie zaprowadzisz mnie znowu do Kistrina? Przyrzekasz?

- Kto to jest... - zaczął. - Ach, psiakrew. Kistrin. Książę Kistrin? Syn króla Ervylla z Verden?

Dziewczynka wydęła małe usteczka, smarknęła i odwróciła głowę.

- Dość tych igrów - odezwała się ponuro Braenn. - Idziem.

- Zaraz, zaraz - wiedźmin wyprostował się i spojrzał na driadę z góry. - Plany ulegają pewnej zmianie, moja śliczna łuczniczko.

- Ee? - Braenn uniosła brwi.

- Pani Eithne zaczeka. Muszę odprowadzić tę małą do domu. Do Verden.

Driada zmrużyła oczy i sięgnęła do kołczana.

- Nikaj nie pójdziesz. Ani ona. Wiedźmin uśmiechnął się paskudnie.

- Uważaj, Braenn - powiedział. - Ja nie jestem szczeniakiem, któremu wczoraj wpakowałaś strzałę w oko z zasadzki. Ja umiem się bronić.

- Bloede arss! - syknęła, unosząc łuk. - Idziesz do Duen Canell, ona takoż! Nie do Verden!

- Nie! Nie do Verden! - popielatowłosa dziewuszka, przypadła do driady, przycisnęła się do jej szczupłego uda. - Idę z tobą! A on niech sobie idzie sam do Verden, do głupiego Kistrina, jeśli tak chce!

Braenn nawet nie spojrzała na nią, nie spuszczała oka z Geralta. Ale opuściła łuk.

- Ss turd! - splunęła mu pod nogi. - Ano! A idź, gdzie cię oczy poniosą! Obaczym, czy zdołasz. Zdechniesz, nim wyjdziesz z Brokilonu.

Ma rację, pomyślał Geralt. Nie mam szans. Bez niej ani nie wyjdę z Brokilonu, ani nie dotrę do Duen Canell. Trudno, zobaczymy. Może uda się wyperswadować Eithne...

- No, Braenn - powiedział pojednawczo, uśmiechnął się. - Nie wściekaj się, ślicznotko. Dobrze, niech będzie po twojemu. Idziemy wszyscy do Duen Canell. Do pani Eithne.

Driada burknęła coś pod nosem, zdjęła strzałę z cięciwy.

- W drogę tedy - powiedziała, poprawiając opaskę na włosach. - Dość się czasu zwlekło.

- Oooj... -jęknęła dziewczynka, robiąc krok.

- Czego tam?

- Coś mi się stało... W nogę.

- Zaczekaj, Braenn! Chodź, smarkulo, wezmę cię na barana.

Była cieplutka i pachniała jak mokry wróbel.

- Jak masz na imię, księżniczko? Zapomniałem.

- Ciri.

- A twoje włości, gdzie leżą, jeśli wolno spytać?

- Nie powiem ci - burknęła. - Nie powiem i już.

- Przeżyję. Nie wierć się i nie smarkaj mi nad uchem. Co robiłaś w Brokilonie? Zgubiłaś się? Zabłądziłaś?

- Akurat! Ja nigdy nie błądzę.

- Nie wierć się. Uciekłaś od Kistrina? Z zamku Nastrog? Przed czy po ślubie?

- Skąd wiesz? - smarknęła przejęta.

- Jestem niesamowicie mądry. Dlaczego uciekałaś akurat do Brokilonu? Nie było bezpieczniejszych kierunków?

- Głupi koń poniósł.

- Łżesz, księżniczko. Przy twojej posturze mogłabyś dosiąść najwyżej kota. I to łagodnego.

- To Marek jechał. Giermek rycerza Voymira. A w lesie koń się wywalił i złamał nogę. I pogubiliśmy się.

- Mówiłaś, że ci się to nie zdarza.

- To on zabłądził, nie ja. Była mgła. I pogubiliśmy się.

Pogubiliście się, pomyślał Geralt. Biedny giermek rycerza Ybymira, który miał nieszczęście nadziać się na Braenn i jej towarzyszki. Szczeniak, nie wiedzący zapewne, co to kobieta, pomaga w ucieczce zielonookiej smarkuli, bo nasłuchał się rycerskich opowieści o dziewicach zmuszanych do małżeństwa. Pomaga jej uciec, po to, by paść od strzały farbowanej driady, która zapewne nie wie, co to mężczyzna. Ale już umie zabijać.

- Pytałem, zwiałaś z zamku Nastrog przed ślubem czy po ślubie?

- Zwiałam i już, co ci do tego - zaburczała. - Babka powiedziała, że mam tam jechać

i poznać go. Tego Kistri-na. Tylko poznać. A ten jego ojciec, ten brzuchasty król...

- Ervyll.

- ... od razu ślub i ślub. A ja jego nie chcę. Tego Kistrina. Babka powiedziała...

- Taki ci wstrętny książę Kistrin?

- Nie chcę go - oświadczyła hardo Ciri, pociągając nosem, w którym grało aż miło. - Jest gruby, głupi i brzydko pachnie mu z buzi. Zanim tam pojechałam, pokazali mi obrazek, a na obrazku on gruby nie był. Nie chcę takiego męża. W ogóle nie chcę męża.

- Ciri - rzekł wiedźmin niepewnie. - Kistrin jest jeszcze dzieckiem, tak jak i ty. Za parę lat może być z niego całkiem przystojny młodzian.

- To niech mi przyślą drugi obrazek, za parę lat - prychnęła. - I jemu też. Bo powiedział mi, że na obrazku, który jemu pokazali, ja byłam dużo ładniejsza. I przyznał się, że kocha Alvinę, damę dworu, i chce być jej rycerzem. Widzisz? On mnie nie chce i ja jego nie chcę. To po co ślub?

- Ciri - mruknął wiedźmin. - On jest księciem, a ty księżniczką. Książęta i księżniczki tak właśnie się żenią, nie inaczej. Taki jest zwyczaj.

- Mówisz jak wszyscy. Myślisz, że jeśli jestem mała, to można mi nakłamać.

- Nie kłamię.

- Kłamiesz.

Geralt zamilkł. Braenn, idąca przed nimi, obejrzała się, zapewne zdziwiona ciszą. Wzruszywszy ramionami, podjęła marsz.

- Dokąd my idziemy? - odezwała się ponuro Ciri. - Chcę wiedzieć! Geralt milczał.

- Odpowiadaj, jak cię pytają! - rzekła groźnie, popierając rozkaz głośnym smarknięciem. - Czy wiesz, kto... Kto na tobie siedzi?

Nie zareagował.

- Bo ugryzę cię w ucho! - wrzasnęła. Wiedźmin miał dosyć. Ściągnął dziewczynkę z karku i postawił na ziemi.

- Słuchaj no, smarkulo - powiedział ostro, mocując się z klamrą pasa. – Zaraz przełożę cię przez kolano, ściągnę gacie i dam po tyłku rzemieniem. Nikt mnie przed tym nie powstrzyma, bo tu nie królewski dwór, a ja nie jestem twoim dworakiem ani sługą. Zaraz pożałujesz, że nie zostałaś w Nastrogu. Zaraz zobaczysz, że jednak lepiej być księżną niż zagubionym w lesie usmarkańcem. Bo księżnej, i owszem, wolno zachowywać się nieznośnie. Księżnej nawet wtedy nikt nie leje w tyłek

rzemieniem, co najwyżej książę pan, osobiście.

Ciri skurczyła się i kilkakrotnie pociągnęła nosem. Braenn, oparta o drzewo, beznamiętnie przyglądała się.

- No jak? - spytał wiedźmin, owijając pas wokół na-pięstka. - Będziemy już zachowywać się godnie i powściągliwie? Jeżeli nie, przystąpimy do łojenia zadka jej wysokości. No? Tak czy nie?

Dziewczynka zachlipała i pociągnęła nosem, po czym skwapliwie pokiwała głową.

- Będziesz grzeczna, księżniczko?

- Będę - burknęła.

- Ćma wnet będzie - odezwała się driada. - Dyrdajmy, Gwynbleidd.

Las zrzedł. Szli przez piaszczyste młodniaki, przez wrzosowiska, przez zasnute mgłą łąki, na których pasły się stada jeleni. Robiło się chłodniej.

- Szlachetny panie... - odezwała się Ciri po długim, długim milczeniu.

- Nazywam się Geralt. O co chodzi?

- Jestem okropecznie głodna.

- Zaraz się zatrzymamy. Wkrótce zmierzch.

- Nie wytrzymam - zachlipiała. - Nic nie jadłam od...

- Nie maż się - sięgnął do sakwy, wyciągnął kawał słoniny, mały krążek sera i dwa jabłka. - Masz.

- Co to jest, to żółte?

- Słonina.

- Tego jeść nie będę - burknęła.

- Świetnie się składa - rzekł niewyraźnie, pakując słoninę do ust. - Zjedz ser. I jabłko. Jedno.

- Dlaczego jedno?

- Nie wierć się. Zjedz oba.

- Geralt?

- Mhm?

- Dziękuję.

- Nie ma za co. Jedz na zdrowie.

- Ja nie... Nie za to. Za to też, ale... Uratowałeś mnie przed tą stonogą... Brrr... O mało nie umarłam ze strachu...

- O mało nie umarłaś - potwierdził poważnie. O mało nie umarłaś w wyjątkowo bolesny i paskudny sposób, pomyślał. - A dziękować powinnaś Braenn.

- Kim ona jest?

- Driadą.

- Dziwożoną?

- Tak.

- To ona nas... One porywają dzieci! Ona nas porwała? Eee, ty przecież nie jesteś mały. A czemu ona tak dziwnie mówi?

- Mówi, jak mówi, to nieważne. Ważne jest, jak strzela. Nie zapomnij jej podziękować, gdy się zatrzymamy.

- Nie zapomnę - smarknęła.

- Nie wierć się, księżniczko, przyszła księżno Verden.

- Nie będę - burknęła - żadną księżną.

- Dobrze, dobrze. Nie będziesz księżną. Zostaniesz chomikiem i zamieszkasz w  norce.

- Nieprawda! Ty nic nie wiesz!

- Nie piszcz mi nad uchem. I nie zapominaj o rzemieniu!

- Nie będę księżną. Będę...

- No? Czym?

- To jest tajemnica.

- Ach, tak, tajemnica. Świetnie - uniósł głowę. - Co się stało, Braenn?

Driada, zatrzymawszy się, wzruszyła ramionami, popatrzyła w niebo.

- Ustałam - rzekła miękko. - I tyś pewnie ustał, niosąc ją, Gwynbleidd. Tu staniemy.

Ćma wraz.

                                                                                                             

Załącznik 2

Żartobliwa definicja fantasy Stephana Kinga

„Dobra fantasy to opowieść o bohaterze, który Mocy nie ma i chce ją zdobyć. Względnie o bohaterze, który Moc miał, utracił ją i pragnie odzyskać. Zła natomiast fantasy opisuje facetów, którzy Moc mają, ale tylko nią wymachują i próbują zbudować własną.”

Załącznik 3

GŁÓWNE TRENDY W LITERATURZE FANTASY:

1.The Quest- wyprawa, misja, bohater z drużyną wędruje za świętym Graalem, by ocalić świat od zła i zagłady. Droga bohatera do celu, jest powodem jego wielkiej przemiany, ukształtowania jego świadomości, poczucia tożsamości oraz przeobrażenia świata.

2.Hack and Slay- w wolnym tłumaczeniu „rąb i zabijaj”; są to opowieści, w których wątła fabuła wypełnia luki między kolejnymi bijatykami i mordami.

3.Euhemeryzacja- „baśń na nowo opowiedziana”; stanowi odwrócenie baśniowej konwencji.

4.Retelling- „na nowo opowiedziana legenda” (parafraza legendy np. o Tristanie i Izoldzie).

5.Fantasy historyczna- opowieść, która dzieje się w świecie znanym, w bardzo konkretnej scenerii historycznej, natomiast w fabule pojawiają się elementy typowe dla fantasy, tj. ciemne moce, czary, smoki itp.

Załącznik 4

Fantastyczne postaci, bohaterowie romantycznych ballad czy dramatów, w licznym gronie zadomowili się w opowieściach należących do gatunku fantasy. Twórcy tych utworów czerpią bowiem motywy lub bohaterów z mitologii, wierzeń i podań ludowych. Nawiązują także do różnych gatunków literackich, jak chociażby do baśni, średniowiecznych romansów, pieśni o czynach rycerzy. Na fabułę opowiadań czy powieści fantasy składają się zarówno realistyczne, jak i nadprzyrodzone, magiczne wydarzenia, a oprócz bohaterów fantastycznych takich, jak m.in. elfy, trolle, krasnoludy, gobliny, wiedźmy, fauny, centaury, jednorożce występują też ludzie. W utworach należących do tego gatunku bardzo istotną rolę odgrywają przedmioty magiczne- amulety, talizmany, pieczęcie, pierścienie, szklane kule, miecze, kielichy, zwierciadła itp.- to dzięki nim bohaterowie mają magiczne moce, których używają albo do walki ze złem, albo właśnie w imię zła. Ci ostatni przegrywają zazwyczaj w ostatecznych zmaganiach z siłami dobra.

Załącznik 5

 Literatura fantasy- prezentacja

Załącznik 6

 "Saga o Wiedźminie" Andrzeja Sapkowskiego -prezentacja

Załącznik 7
Audiobook z fragmentem opowiadania 
(załączony  niepełny fragment)